Op deze pagina heb ik mijn eerste boek verwerkt. Hierin vind je een boekverslag, verwerkingsopdracht, recensies en eigen mening over het boek. In het boekverslag hieronder vindt u ook alle algemene gegevens over het boek.

 

Dit boek gaat over een man die regelmatig vreemdgaat. Zijn vrouw heeft het ontzettend zwaar na de diagnose die zei kreeg (kanker), de man blijft bij haar maar blijft dezelfde fouten maken.

 

boekverslag:

Titelbeschrijving
Titel: Komt een vrouw bij de dokter
Pseudoniem: Kluun
Auteur: Raymond van de Klundert
Publicatiejaar: 2003
Uitgever: Uitgeverij Podium

Samenvatting
Stijn (36) is pas getrouwd met Carmen (35), met wie hij een dochter heeft, Luna (1). Ze zijn hip, heel gelukkig, en kunnen dankzij hun eigen bedrijfje zonder geldzorgen en met een flinke vriendenkring leven in het bruisende Amsterdam.

Hun leven neemt een dramatische wending. Als Carmen een brandende pijn aan haar tepel voelt en voor een onderzoek naar het ziekenhuis gaat, wordt er een agressieve borstkanker geconstateerd. Ze zijn woedend, omdat Carmen een halfjaar geleden wegens pijn in haar borst ter controle was doorverwezen naar hetzelfde ziekenhuis en toen te horen kreeg dat alles in orde was. Door die kardinale fout heeft Carmen nu een grote tumor. Een vreselijke periode van controles, onderzoeken en chemotherapie breekt aan. Stijn houdt oprecht van Carmen, maar kan geen weerstand bieden aan zijn monofobie: zijn ziekelijke angst om monogaam te zijn en dwangmatige behoefte tot vreemdgaan. Wel gaat hij elke keer met Carmen mee voor de controles en doet hij werk voor zijn bedrijf, maar hij wringt zich in allerlei bochten om zijn afspraakjes met collega's, vriendinnen (ook bevriend met Carmen!) en nieuwe veroveringen na te komen. Het is ondenkbaar dat hij zijn wekelijkse uitgaansavond op vrijdag schrapt. Goede vrienden als Ramon en Frenk (mededirecteur) gebruikt hij als dekmantel om zijn vreemdgaan te verbloemen. Ook zijn jaarlijkse 'mannenweekend' in Miami of Barcelona wil hij voor geen goud missen. Omdat het met Carmen steeds slechter gaat, stopt ze met werken. Ze vindt het fijn dat Stijn zo zorgzaam is, maar heeft een dubbel gevoel omdat hij vaak weg is (vergadering, zakenlunch!) en na zijn stapavond steeds vaker pas zaterdagochtend vroeg het huis binnensluipt.

 

Ze weet bijna zeker dat hij vreemdgaat, omdat hij haar dat in het begin van hun relatie heeft verteld, nadat zij een vreemd sms'je had onderschept. Sindsdien heeft ze het onderwerp laten rusten en weggestopt. Stijn is met enkele vrienden in Breda voor het carnaval en is dolblij als hij Roos ziet, een prachtige vrouw die hij vorig jaar al heeft ontmoet. Ze hield toen zijn versierpoging af en herhaalt dat ze ook nu haar grens stelt. Wel mag hij haar zijn visitekaartje geven. Terug in Amsterdam is hij verrast als ze hem belt voor een afspraakje. Er volgen er meer en het komt tot een verhouding. Dit is nieuw voor Stijn: zo ver is het met zijn scharrels nooit gekomen. Hij raakt aan haar verslaafd, probeert haar zo veel mogelijk te zien en vrijt op de vreemdste plaatsen. Hij moet zorgvuldig opereren, sms'jes wissen, populaire cafés vermijden en heel vaak tegen Carmen liegen. Het gaat steeds slechter met Carmen, de kanker heeft zich ook uitgezaaid in andere organen. Ze moet een borst laten amputeren, is kaal, weegt nauwelijks nog 50 kilo en wordt snel moe. Haar aftakeling heeft ook gevolgen voor hun relatie: Carmen heeft geen zin in seks meer, Stijn moet zijn best doen om te verbergen dat hij haar niet meer aantrekkelijk vindt, en vraagt zich af of medelijden de plaats van liefde heeft ingenomen. Hij zoekt Roos nog vaker op. Carmen weet hem zover te krijgen dat hij zijn vreemdgaan opbiecht, maar hij vertelt haar niet over Roos. Na ruim een jaar gaat het zo slecht met Carmen dat een chemokuur niet meer lijkt te baten en alleen pijnbestrijding (morfine) nog helpt. Ze geeft haar verzet op en besluit dat ze euthanasie wil, om zelf het moment van haar dood te kiezen. Via de huisarts wordt de euthanasie geregeld. Stijn, haar moeder en hun vrienden zijn opgelucht, want hoe wreed dat ook lijkt, haar lijden is vreselijk en ook voor hen is het zwaar geweest. Stijn is heel zorgzaam, helpt haar telkens als ze heeft overgegeven, wast haar en veegt haar billen af na het poepen. Tot hun verbazing bloeit Carmen weer wat op, nadat een laatste kuur toch aanslaat. Zij en Stijn besluiten alleen nog leuke dingen te doen, elke dag is winst. Ze gaan veel op vakantie, zoeken vrienden op, maken lol en worden opnieuw verliefd op elkaar. Stijn heeft afscheid van Roos genomen, maar na vier maanden zien ze elkaar toch weer. Ook sms'en ze veelvuldig. Op advies van Roos maar tegen zijn zin zoekt Stijn een alternatieve genezeres op, Nora. Het bezoek helpt, Nora geeft hem inzicht in zijn relatie tot Carmen en Roos. Carmen houdt een dagboek bij, speciaal voor Luna, voor later, en Stijn maakt met enkele vrienden een homevideo. Hoewel Luna pas drie is, willen ze haar zo goed mogelijk voorbereiden op Carmens dood. Als ook de laatste kuur niet meer werkt, is Carmens dood nabij. Ze komt het bed niet meer uit. Stijn is er nu alleen nog voor Carmen, ze zijn (naar omstandigheden) zielsgelukkig, en genieten van haar laatste dagen. Ze regelen haar afscheid tot in de puntjes, het afscheid van alle vrienden, de uitvaart en de dienst, tot en met de kaartjes en Stijns afscheidsspeech. Merkwaardig genoeg lijkt het door alle liefde die ze krijgt, beter te gaan met Carmen. Maar al snel is duidelijk dat ze zich flink voor hen houdt en dat het einde nabij is. Dan neemt Carmen een beslissing over het tijdstip van haar dood. De huisarts wordt gebeld en ingelicht. Opnieuw komen velen afscheid nemen. Nu het bijna zo ver is, wordt Stijn bang: hij heeft nog nooit iemand zien sterven. Hij bewondert zijn vrouw, die tot aan het einde zo flink blijft. Ze praten openlijk over zijn overspel, ook over Roos. Carmen zegt dat ze ondanks alles zielsveel van hem houdt, dat hij zich niet schuldig moet voelen en dat ze hem bewondert om alles wat hij de laatste jaren voor haar gedaan heeft. Alleen Stijn is er bij als de arts Carmen het dodelijke drankje geeft. Omdat dit na twintig minuten nog niet werkt ('Nee hoor, ik ben er nog', p. 310), geeft hij haar een extra spuit. Die maakt vijftien seconden later een einde aan haar leven. Stijn bekijkt met wat vrienden de video van Carmen en bereidt zich voor op de begrafenis van twee dagen later. Tegen enkele goede vrienden zegt hij dat hij erover denkt ook Roos uit te nodigen. Die weten van de situatie af en vinden dat het moet kunnen. 's Avonds gaat hij zorgvuldig op zijn eigen plaats in bed liggen. Hij zapt wat televisie en nodigt Roos met een sms'je uit voor de begrafenis. Plotseling ziet hij op het nachtkastje de Gucci's liggen, de gymschoenen die Carmen bij de begrafenis had willen dragen. Hij pakt de gympen en loopt naar de kist beneden om ze aan haar voeten te doen. Structurele analysePersonagesStijnHij is een succesvolle, snelle reclame jongen die houdt van zijn luxe, decadente bestaan dat hij met zijn vrouw Carmen heeft opgebouwd. Hij is trots op zijn kleine dochtertje Luna.Stijn leeft erop los; aan geld en vrienden geen gebrek. Als Carmen ziek wordt en blijkt dat zij zal overlijden, heeft hij het daar vreselijk moeilijk mee. Hij wil haar graag steunen, maar zijn eerste reactie is die van het compleet losslaan in uitgaan en andere vrouwen. In de loop van het verhaal kan Stijn steeds beter omgaan met deze onrust. Uiteindelijk kan hij aanvaarden dat hij zonder Carmen verder zal moeten, hoeveel hij ook van haar houdt.CarmenZij is een mooie, positive, geslaagde vrouw die net als haar man haar eigen bedrijf heeft. Ze is nuchter en heel sterk, hoewel ze tijdens haar ziekte ook momenten kent waarin ze de wereld oneerlijk vindt en niet kan opboksen tegen haar pijn en vermoeidheid. Over het algemeen is ze echter opgewekt en nuchter. Zelfs op haar sterfbed is zij een steun voor de mensen die ze moet achterlaten.Plaats en ruimteHet speelt zich af in ziekenhuizen, in uitgaansgelegenheden en een vakantieoord waar Stijn zijn zinnen probeert te verzetten. Maar het verhaal speelt zich vooral af bij Stijn, Carmen en Luna thuis.TijdHet eerste hoofdstuk begint in het ziekenhuis, waar de Stijn en Carmen te horen krijgen dat Carmen borstkanker heeft.De lezer maakt het hele ziekteproces van Carmen mee; van het moment dat ze de diagnose krijgt tot het moment van haar dood. In totaal neemt dit zo’n drie jaar in beslag.De historische tijd is aan het begin van deze eeuw, Carmen sterft in 2001.

 

Perspectief: Het perspectief berust bij de schrijver Stijn. Het verhaal wordt verteld in de ikvorm; in de o.t.t. Dus in het meelevende perspectief voor de lezer.

 

Motieven: Liefde en dood zijn de twee motieven uit het verhaal. Deze twee, in eerste instantie elkaar tegensprekende begrippen, lijken aan het eind van het verhaal toch samen te kunnen gaan, wanneer Carmen zich bij haar naderende einde kan neerleggen en Stijn Carmen steun tot het bittere einde.

 

Thema: NRC Handelsblad omschreef dit boek als een Ode aan de liefde en dat is het ook. Echte liefde is voor eeuwig, daar komen geen andere mensen tussen, zelfs de dood niet.

Gebeurtenissen
· De gebeurtenis die het belangrijkste is in dit boek is wanneer Carmen overlijdt.In het begin van het verhaal was het nog onzeker of ze de kanker zou overwinnen of dat ze dood zou gaan, maar naarmate het verhaal verder gaat weet je dat op een bepaald moment dit zal gaan gebeuren.
· De gebeurtenissen komen absoluut logisch met elkaar overeen omdat eerste de diagnose wordt gesteld dat Carmen borstkanker heeft, hierna volgen diverse behandelingen en chemokuren en tenslotte overlijdt Carmen aan de ziekte. 
· De gebeurtenissen die verteld worden waren humoristisch en ontroerend. De momenten waarop er een grappig iets voorkwam waren inderdaad op een leuke manier beschreven, maar wanneer het over Carmen ging was het erg zielig en medelevend. 
Tevens door de gedetailleerde uitvoering van de momenten waren ze erg realistisch.

Personages
· De karaktereigenschappen van Carmen en Stijn zijn erg goed beschreven, uit het verhaal blijkt dat Carmen een sterke en intelligente vrouw is die tot het bittere eind blijft strijden.
Ook Stijn is goed beschreven in zijn doen en laten en dit komt mede doordat het verhaal vanuit zijn ogen geschreven is. In het verhaal lees je, dat hij het beste met Carmen voorheeft maar toch zijn drang om vrouwen te versieren niet kan bedwingen.
· De personen in het boek zijn zeker levensecht, ze handelen en hebben gedachten zoals een ieder persoon. Ik kan me niet zo goed in een van de personen verplaatsen omdat Stijn en Carmen getrouwd zijn, bijna 20 jaar ouder zijn dan mij en veel andere interesses hebben dan ik. Maar dat betekent niet dat ik me niet kan inleven in wat zij allemaal doen en meemaken.
· De persoon die voor mij het meest onsympathiek overkwam is Stijn. Dit omdat hij terwijl zijn vrouw ernstig ziek hij met iedere vrouw die hij tegen komt zoent en met sommige zelfs naar bed gaat. Daarnaast keur ik de verhouding die hij heeft met Roos gedurende Carmen’s ziektebed volledig af. Ik weet ook wel dat Stijn iemand is die niet kan zonder seks, maar ik vind het nogal hufterig dat je terwijl je vrouw doodziek op bed ligt, je eigen seksuele behoeften niet kan bedwingen.
· De beslissing van Carmen om bij haar euthanasie te laten plegen vind ik begrijpelijk. Op dit moment beseft ze dat ze niet langer kan en wil blijven leven. Deze keuze maakt ze voor zichzelf, omdat ze dan geen pijn meer hoeft te lijden maar ook voor haar omgeving omdat zij het er steeds moeilijker mee krijgen om Carmen pijn te zien lijden.

Opbouw
· Het verhaal is helemaal niet ingewikkeld van opbouw omdat de grote lijnen chronologisch worden verteld. Van begin tot eind wordt het ziektebed van Carmen verteld.
· In het verhaal zitten enkele tijdsprongen, die van belang zijn voor het lezen van het boek. Deze tijdsprongen worden telkens aangegeven, zodat je precies hoe lang geleden het is gebeurd. Daarnaast worden er telkens blokjes informatie gegeven en soms gaat het ook over het verleden maar dit is enkele om een beter zicht te krijgen over het leven van Stijn.
· De opbouw past zeker bij het onderwerp van het verhaal omdat de lijdensweg/ ziektebed van Carmen worden beschreven.
· De gebeurtenissen zie je vanuit het perspectief van Stijn.
· Aan het einde zijn er niet veel vragen meer omdat je op dat moment weet dat Carmen is overleden en Stijn en Luna samen verder moeten met hun leven.

Taalgebruik
· Het taalgebruik in het boek was helemaal niet moeilijk, er werden woorden gebruikt die goed te begrijpen waren en wanneer er een medische term gebruikt werd door een van de behandelende artsen van Carmen werd dit uitgelegd. 
Het taalgebruik past bij de personages omdat zij gewoon de woorden gebruiken die bij hun leeftijdsgeneratie passen. Vooral een vriend van Stijn, Ramon maakt gebruik van moderne woorden.

Algemene conclusie
Dit boek zou ik zeker ter lezing aanbevelen omdat het een mooi boek is, wat je makkelijk leest. Het is een verhaal wat je echt raakt.
Net als de recensent ben ik van mening dat het verhaal geschreven is in een vlotte, rake stijl dat je meesleept en imponeert. 

 

Bronverwijzing : http://www.scholieren.com/boekverslag/62321

 

 

 

Recensie 1 : 

 

Frits Abrahams

 

Steeds vaker kwam ik in warrige discussies terecht over Kluun, schrijver van de bestsellers Komt een vrouw bij de dokter en De weduwnaar. Aan de ene kant had je de pleitbezorgers, vaak vrouwen van omstreeks de dertig, en aan de andere kant de sceptici, vaak mannen van boven de vijftig. Voor de eerste groep was Komt een vrouw bij de dokter een ‘mooi, ontroerend boek’, voor de andere groep ‘complete bagger’. Een ander verschil was dat de vrouwen het meestal wél hadden gelezen, en de mannen niet.

„Lees het nou eens zélf”, zeiden die vrouwen steeds tegen me. „Het is het eerste boek waar ik om heb moeten huilen”, zei een van hen. De meeste van die vrouwen kende ik goed, en er was geen enkele reden om aan hun oprechtheid en oordeelsvermogen te twijfelen. Het waren goed opgeleide vrouwen met de nodige levenservaring.

Ik besefte dat ik niet langer achter kon blijven – en stortte me op Kluun, althans, op zijn debuut uit 2003, Komt een vrouw bij de dokter, waarvan inmiddels 500.000 exemplaren zijn verkocht en dat de NS Publieksprijs kreeg. Nieuwsgierigheid was mijn belangrijkste drijfveer. Wat maakte dit boek zo onvergetelijk voor (vooral) die vrouwen?

Ik heb het inmiddels gelezen en geloof dat ik er iets van begrijp.

Het gaat al die positief gestemde lezers niet om de literaire kwaliteiten van Kluuns boek – want die zijn er niet. Je vindt bij Kluun niet één mooie zin of interessante gedachte. Het taalgebruik is van een grote banaliteit en clichématigheid.

Zinnen als deze zijn geen uitzondering: „Ik wil goed doen, er zijn voor mijn Carmpje, maar ik heb het volledig verkloot bij haar. Carmen begrijpt geen fuck meer van me.” Kluun, althans zijn hoofdpersonage Stijn (met wie de schrijver grotendeels samenvalt, heb ik uit de publiciteit begrepen) is een voetballiefhebber, wat voortdurend tot vergelijkingen leidt die ook een NS Publieksprijs zouden verdienen, maar dan voor lelijkheid: „Al weet ik dat de kans dat Zinedine Zidane een contract bij Ajax tekent groter is dan de kans dat ik Roos vanavond neuk.”

Maar Kluun, dat moet hem nagegeven worden, laat zich niet voorstaan op zijn literaire kwaliteiten. Hij heeft zich nooit geafficheerd als de nieuwe Wolkers of Cremer, schrijvers bij wie kwaliteit, schandaal en verkoopsucces samengingen. Wie Kluun leest, moet zijn literaire bril afzetten – pas dan valt het succes te begrijpen.

Het gaat hier vooral om een handig gemaakt boek. Het biedt de lezer de mogelijkheid van maximale identificatie. De vrouwelijke lezer ziet Carmen met grote waardigheid creperen, fier en moedig het permanente overspel van haar man ondergaand. Zó afscheid nemen van je man en je kindje, dat heeft iets moois.

Ook de mannelijke lezer kan het boek met een zucht van verlichting sluiten: Stijn mag dan zijn vrouw tot op haar doodsbed besodemieteren, hij komt er goed mee weg, iedereen vergeeft hem, Carmen incluis. „Je hoeft je nooit schuldig te gaan voelen”, zegt ze tegen haar flierefluiter, die Roos dus mag blijven vergasten op zijn Zidane-achtige balgevoel.

Zo lacht het leven ons, alle ellende ten spijt, toch nog toe. Wat willen we nog meer? Goede boeken? Maar die zijn er toch óók?

 

Bronverwijzing : http://vorige.nrc.nl/incoming/article1736370.ece

 

 

Recensie 2 :

 

Komt een vrouw bij de dokter…

… krijgt ze te horen dat ze nog maar een paar maanden te leven heeft. Dat is Komt een vrouw bij de dokter in een notendop. Het begint als een grap, maar het pakt behoorlijk ernstig uit. Het leven van Stijn wás een grap: superbaan in de marketing, samen met Carmen ‘het gelukkigste stel van het westelijk halfrond en omstreken’, vader van Luna – zijn ‘zonnetje’ – en een dwangmatig vreemdganger. Type ongelooflijke klootzak met te veel mazzel. Carmen wist wel dat hij vreemdging toen ze voor hem koos, maar dat hij dat zou blijven doen? Sinds het een keertje was uitgekomen en ze toch niet zo tolerant was gebleken, hield hij zijn avontuurtjes maar geheim. En nu had ze borstkanker en niet lang meer te leven.

Kluun – Raymond van Klundert voor de belastingsdienst – heeft veel ervan zelf meegemaakt. Hij was een marketingmannetje, zijn vrouw overleed aan kanker, en om te vergeten is hij gaan feesten. Eenmaal tot bezinning gekomen heeft hij Komt een vrouw bij de doktergeschreven, waarmee hij in 2003 debuteerde, en ijzersterk debuteerde mag ik wel zeggen. Kluun beschrijft het sterven van een sterke vrouw en het leven van een zwakke man, en hoe dat toch samen kan gaan. Hoe een liefde blijft bestaan ondanks de kanker en het vreemdgaan.

Dat laatste heeft Stijn vooral te danken aan Carmens grote hart, maar eerlijk gezegd wekt de klootzak ook sympathie op. Waar lotgenoten van Stijn in het boek hun zieke vrouwen alleen achterlaten, blijft hij een goede vader voor zijn kind, gaat hij steeds mee naar het ziekenhuis. Stijn ís er voor Carmen.

‘“Daar gaan we dan, schat.”

Ik zucht diep, zet de tondeuse aan en scheer van onder uit haar nek een strook van zo’n vier centimeter breed weg. Meteen kus ik haar op haar wang. Ze ziet in de spiegel de lange haren op de handdoek vallen, slaat haar hand voor haar mond en begint te huilen. Ik slik, maar ga onverstoorbaar door met scheren, haar om de paar seconden op haar hoofd kussend. We zeggen niks.

Tien minuten later is Carmen kaal.’ (p. 77)

 

Stijn twijfelt nog wel eens aan zijn motieven: is het plichtsbesef en schuldgevoel of daadwerkelijk de liefde die hem drijft? Toegegeven, die twijfel is te begrijpen bij iemand die zijn zorgtaken afwisselt met seks buiten de deur. Maar deze lezer kan er wel mee leven dat Carmen Stijn, in al zijn menselijkheid (pardon: mannelijkheid), uiteindelijk alles vergeeft en ze de laatste weken alles delen – behalve die tweede vrouw dan. Dan tonen Carmen en Stijn dat het leven, het feest, het genieten overwint ondanks de ziekte, en dat de liefde overwint ondanks het vreemdgaan.

Dat een plot met zulke uitersten, met zoveel grond voor controverse niet soapachtig of pathetisch wordt, is voor een groot deel te danken aan de manier waarop de auteur z’n karakters neerzet. Kluun maakt zijn hoofdpersoon schuldbewust en diens eega onverwoestbaar vrolijk en geestig. En nergens is de relativering ver weg, culminerend in de verwijzingen naar het rijke verleden van Ajax. De thuiskomst op de dag van het telefoontje – ‘Ik zit in het ziekenhuis en ze zijn bang dat het niet goed is.’ (p. 18) – is Stijn ‘zenuwachtig, wat [hem] voor het laatst gebeurde in 1995, toen Ajax in de laatste minuten de 1-0 moest vasthouden tegen AC Milan.’ (pp. 21, 22. Met in een noot de opstelling.) Maar als het er echt op aankomt dan is Kluun niet leuk of licht, maar sober. Kluun kan doseren.

Komt een vrouw bij de dokter gaat over liefde en over het leven, ondanks alles. Het is goed geschreven, het raakt, het is geestig. Dit is terecht het best verkochte romandebuut van de afgelopen jaren, en ik kijk uit naar het vervolg dat naar verwachting eind dit jaar wordt uitgebracht.

 

Bronverwijzing : http://recensieweb.nl/recensie/liefde-in-tijden-van-kanker/

 

Ik heb mijn uiterste best gedaan om recensies te zoeken via de opgegeven websites, helaas heb ik slechts een goede/duidelijke recensie over dit boek kunnen vinden op de betreffende sites.

 

De verwerkingsopdracht die we bij dit boek hebben gemaakt was een mindmap. In deze mindmap was het de bedoeling dat je het thema van het boek duidelijk naar voren liet komen d.m.v. verschillende figuren, objecten of thema's die een hoofdrol speelden in het verhaal. Ik had deze opdracht samen met Nino Zametica gemaakt.

 

Ik vond dit een mooi maar ook treurig boek. Het onderwerp is heel zwaar en ook best moeilijk, het heeft een hele emotionele kant maar ook een hele mooie vreugdevolle kant. Liefde is erg belangrijk in dit boek en als je houd van drama en realistische problemen in relaties bijvoorbeeld is dit zeker een aanrader, het is soms een langzaam verhaal, maar het heeft een hele grote impact.